Prolog

Leżała w białej pościeli spoglądając w okno okalane kratami. Czuła się tu jak w więzieniu. Każdy dzień wyglądał tak samo. Poranna pobudka, śniadanie, leki i tak w kółko. Jedyną rozrywką w tym domu wariatów była rozmowa z zielonookim chłopakiem. Gdy spoglądał na nią czuła dreszcze przepływające przez ciało. Stawała się radosna i jakby wolna od wszelakich problemów. Rosalie trafiła tu mając niespełna dwanaście lat po pierwszej próbie samobójczej. Z pozoru była zwyczajną dziewczynką nie mającą problemów i kochającą życie. Prawda była jednak zupełnie inna. Po przekroczeniu progu mieszkania na obrzeżasz Londynu jej życie stawało się koszmarem. Awanturujący się pijany ojczym, bijący jej mamę i młodszą siostrę. Zamykała się w swoim pokoju i płakała, ze swojej niemocy. Była tylko dzieckiem, nie mogła nic zrobić. Po każdej kłótni przytulała małą Carmen i całowała jej rany. Ojczym nigdy jej nie dotknął. Czuł, że jest inna, zupełnie inna niż reszta. Coś warta. Pewnego dnia po dość ponurym dniu w szkole wróciła do domu ze łzami w oczach, udała się do pokoju i zamknęła drzwi. Z małej szufladki zamykanej na kluczyk wyciągnęła pudełeczko z żyletkami. Ostrożnie odwinęła pergamin i uniosła przedmiot. Zalśnił w blasku księżyca. Usiadła na podłodze, zamknęła oczy i delikatnymi ruchami robiła coraz to większe zamachy pozostawiając blizny na swojej skórze. Powieki opadały z każdą sekundą, minutą, godziną. Nie pamiętała jak znalazła się w szpitalu i kto ją znalazł, ale zaraz po tym jak została wypisana do domu rodzice zawieźli ją na przymusową kuracją w Domu Psychiatrycznym. Pierwsze miesiące mijały jej w męczarni, aż do dnia gdy poznała chłopaka o oczach tak pięknych,R że zawładnęły jej sercem. Harry od zawsze był odludkiem. Kiedy skończył niespełna jedenaście lat zdiagnozowało u niego zespół Aspergera z nasilającymi się cechami autyzmu. Jego matka nie umiała sobie poradzić z chorobą syn. Tak więc chłopak trafił właśnie tu, do domu psychiatrycznego.